Zdjęcia z szuflady. Lato 2017.

Znów postanowiłem "pogrzebać w szufladach". Oczywiście kolejny raz znalazłem coś ciekawego. Często zdarza się tak, że gdzieś tam kryje się wiele zdjęć, które robiło się w ciągu całego roku ale były to sporadyczne epizody, a nie jedna impreza turystyczna, wycieczka czy też inne wydarzenie. Tym oto sposobem karta pamięci w aparacie się zapełnia, a ja nie pamiętam nawet czym... Warto, więc sobie przypomnieć i z miłą chęcią wrzucę tutaj kilka ciekawych "zdjęć z szuflady".

Na początek wrzucam kilka fotografii z wypadu do grodziska w Przeczycy, Wybrałem się tam, dowiedziawszy się, iż w marcu 2017 r., pracownicy Grodu Słowiańskiego w Stobiernej postanowili pięknie oznaczyć zabytek. Rzeczywiście, każda droga dojazdowa do miejsca, jest pięknie oznaczona.

Samo grodzisko jest na prawdę monumentalne. Datowane jest ono na IX - XI w. Wg. badań, tereny te, człowiek mógł zasiedlać już nawet w czasach wczesnej epoki rzymskiej lub epoki brązu. Upadek grodu datowany jest najprawdopodobniej na lata 30-te XI w., gdy spłonął również gród w oddalonej o 20 km Trzcinicy.

Zabytek znajduje się na wzniesieniu o wysokości 372 m n.p.m. Zbocze, na którym jest usytuowany opada w stronę rzeki Wisłoki. Druga strona wzniesienia była bardzo dobrze widoczna. Posiadał 3 człony. Główny wał zbudowany był z konstrukcji ziemno-drewnianej, przekładkowej. Barwiona ustawione były co 0,5 m, a między nimi znajdowała się ziemia. Dwa kolejne wały, wokół podgrodzi, nie posiadały najprawdopodobniej konstrukcji drewnianych (nie natrafiono na takowe, podczas badań archeologicznych).

Gród zasiedlany był najprawdopodobniej przez ludność kultury łużyckiej, a następnie przeworskiej. Ufortyfikowany został dopiero we wczesnym średniowieczu. Nie jest dziś znana przyczyna pożaru, w czasie którego spłonął. Podczas badań, nie natrafiono na żadne ślady walki.

Po drodze do grodziska, warto również podejść kilka kroków w las aby zobaczyć pomnik upamiętniający zabójstwo w miejscu tym 10 lipca 1942 r., przez Niemców, 167 obywateli (głównie żydowskich) z pobliskiego getta, które istniało od 1941 r.

Lato było również czasem beztroskiego szlajania się po naszej stolicy powiatu. Dwa zdjęcia poniżej mógłbym nazwać dość wymownie - "Tarnów, miasto kontrastów".

Nie zabrakło także lubianego przez obywateli zakątka Łokietka. Jestem bardzo za inicjatywą tworzenia takich miejsc. Kolejne miało powstać na ul. Basztowej, gdzie planowano zburzyć brzydki budynek sklepu. Szkoda, iż pomysł ten nie doszedł do skutku, ponieważ dzięki temu, poza widocznymi już gdzieniegdzie murami miejskimi, moglibyśmy również oglądać jedną z baszt miejskich. Osobiście miałbym nawet nazwę dla takowego zakątka. Tarnów wychwala króla Łokietka... I z resztą słusznie! Mimo to, chciałbym również aby kiedyś uhonorowano inna postać, o której często się zapomina. Chodzi konkretnie o Spycymira Leliwitę. Był on, jako kasztelan krakowski, jedną z najważniejszych osób w państwie polskim za czasów Władysława Łokietka. To właśnie on wystarał się o nadanie praw miejskich dla Tarnowa! Był również wychowawcą Kazimierza Wielkiego. Stworzył także, w latach 1328-1331, pierwszą warownię na Górze św. Marcina, a jego syn - Rafał - był protoplastą rodu Tarnowskich.

O ironio, Warszawa i Kraków mają swoje ulice Spycymira Leliwity. A Tarnów?

Nie obyło się także bez fotografii ponad 100-letniego kina "Marzenie", które nieprzerwanie działa do dziś. Funkcjonowało nawet w czasie II wojny światowej, gdy Niemcy puszczali w nim filmy propagandowe. Wg. relacji płk. Jerzego Pertkiewicza ps. "Drzazga", w miejscu tym prowadzono akcje "małego sabotażu". Polegały one na rzucaniu "bomb smrodzących", w postaci wydmuszek jajek z roztworem zawierającym siarkę.

Udało mi się również uwiecznić na fotografii ciekawą kamienicę z ul. Sowińskiego 2. Jeszcze nie dawno widoczna na ofertach sprzedaży za bagatela 1,8 mln zł.